In de gemeente Asten komen de N279 en de A67 samen. Dat is in beginsel een positief punt: voor mensen en bedrijven is het gunstig om zich hier te vestigen. Dat stimuleert de leefbaarheid en de economie, maar bij onvoldoende maatregelen kan het ook nadelig werken: files en ongelukken. Met een bloeiende economie en meer mensen die zich hier vestigen is het van belang, dat de infrastructuur meegroeit. Dat betekent meer rijbanen op de N279 en de A67. En de oplossing ligt niet alleen in meer asfalt. De provincie moet ‘slimme’ technieken stimuleren en het openbaar vervoer in onze gemeente (met name buslijn 320) moet behouden blijven in de huidige frequentie.

Asten is een aantrekkelijke woongemeente. Dat merken we ook aan de huizenprijzen. Er zijn op dit moment te weinig woningen voor jongeren. De doorstroming op de woningmarkt moet beter. Dat kan op één manier: bouwen, bouwen en nog eens bouwen. De provincie bepaalt hoeveel woningen er per jaar gebouwd mogen worden per gemeente. Niet alle capaciteit moet naar de steden gaan. Nee, voor de leefbaarheid in onze dorpen is het nodig, dat er ook in Asten, Heusden en Ommel wordt gebouwd. Specifieke aandacht is er nodig voor woningen voor starters en senioren. Jongeren moeten – als ze dat willen – in de eigen gemeente kunnen blijven wonen. Per slot van rekening heeft de jeugd de toekomst. Voor senioren is het dan weer van belang, dat de provincie oog heeft voor de belangen van senioren: door het aanbieden van een blijverslening, het stimuleren van de bouw van aangepaste woningen.

Met het Klok en Peelmuseum heeft Asten een beeldbepalend museum binnen de gemeentegrenzen. Het museum heeft meerdere prijzen in de wacht gesleept en dat is niet voor niets. Om van het Klok en Peelmuseum blijvend een (toeristische) trekpleister te maken is provinciale steun welkom. De provincie investeert flink in de Brabantse cultuur. Dat geld moet op een goede manier worden verdeeld over provinciale en regionale musea, zodat onze provincie van Asten tot Bergen op Zoom kan laten zien wat het te bieden heeft voor inwoners en toeristen.

De toekomst van het buitengebied is wellicht het grootste vraagstuk voor gemeenten en de provincie. Het aantal agrariërs neemt de komende tien jaar sterk af, als gevolg van strengere regelgeving en een gebrek aan opvolgers. De bedrijven die overblijven hebben te maken met prijzen, die onder druk staan. Het is voor boeren lastig om een goede boterham te verdienen. Dat is niet alleen een probleem voor die agrariërs, maar het treft de hele regio. Veel mensen danken direct of indirect hun baan aan deze sector. Als bedrijven stoppen en er komen geen oplossingen voor de leegstaande panden, dan verpaupert het gebied. Tegelijkertijd is er ook de opgave aan agrariërs om mee te denken over innovaties: hoe verminderen we schadelijke uitstoot (stoffen, geur)? De voorbije jaren is het gesprek tussen de provincie en de sector gestagneerd. Dat is zonde, want alleen in samenwerking tussen de provincie, gemeente, de sector en andere belanghebbenden kunnen oplossingen slagen.